ميلاد مسعود امام موسى كاظم (ع ) امام هفتم شيعيان

امام موسى كاظم (ع ) در هفتم صفر سال 128 هجرى قمرى در اءبوا (ميان مكه و مدينه ) ديده به جهان گشود و با نور خود جهان هستى را روشن كرد. پـدر ايـشـان امـام جعفر صادق (ع ) امام ششم شيعيان و مادرش حميده بربريه ، معروف به حميده مصفاة است . امـام مـوسـى كـاظم (ع ) ملقب به كاظم ، صابر، صالح ، امين و عبد صالح است و كينه شريف او ابـو ابـراهـيـم ، ابـوالحـسـن و ابـو عـلى اسـت كـه در مـيـان مـحـدثـان بـه ابـوالحـسـن اوّل معروف است . ايـشـان در مكتب علمى و معنوى پدرش امام صادق (ع ) پرورش يافت و در ميان علويان كه نخبگان اسـت اسـلام و پـاك تـريـن ريـشـه هـاى انـسـانـى بـودنـد، بـه بـزرگـى و شـرافـت نـايـل آمـد بـه طـورى كـه پـس از شـهـادت پـدرش در شـوّال 148 قـمـرى به مقام عظماى ولايت و امامت رسيد و اكثر ياران و شاگردان پدرش به امامت ايشان اقرار و اعتراف نمودند. امـام كـاظـم (ع ) در عـصـر حـكـومـت مروان بن محمد اموى (معروف به مروان حمار) كه آخرين خليفه امـويـان بـود بـه دنـيـا آمد و د آن زمان جنبش عظيمى بر ضد امويان جهان اسلام را فرا گرفته بود و سرانجام در محرم سال 132 قمرى با كشته شدن مروان حمار، حكومت 98 ساله امويان به پـايـان آمـد و بـنـى عـباس كه شاخه اى از هاشميان بودند حكومت مسلمانان را به دست گرفتند. آنـان گـرچـه قـيـام خـويـش را بـا عـنـوان ((الرّضـا مـن آل محمد(ص ))) آغاز كرده و به پيروزى رسـانـيـده بودند ولى پس از به دست گرفتن قدرت ، علويان را كه تنها بازماندگان خاندان پيامبر بودند از سياست و حكومت كنار نهادند. بنى عباس ، به ويژه منصور دوانقى (دومين خليفه عباسى ) مبارزه بى امانى با سادات حسنى و حـسـيـنـى در پيش گرفتند و چون آنان را رقيبان اصلى و جدى خود مى دانستند، تلاش كردند تا آنان را به طور كلى ريشه كن نمايند. امـام مـوسـى كـاظـم (ع ) در مـدت عـمـر شـريف خويش علاوه بر حكومت مروان بن اموى و حكومت ستم گـرانـه پـنـج تـن از خـلفـاى عـبـاسـى را (سـفـاح ، مـنـصـور، مـهـدى ، هـادى و هـارون ) را تحمّل كرد. آن حـضرت چند بار در عصر مهدى ، هادى و هارون از مدينه به بغداد فراخوانده شد و مورد آزار و شكنجه هاى روحى و جسمى قرار گرفت . امـام مـوسـى كـاظـم (ع ) در 20 سـالگـى بـه امـامـت رسـيـد. مـدت امـامـت آن حـضـرت ، 35 سـال بود و امامت آن حضرت مصادف بود با خلافت و حكومت هاى پى در پى منصور، مهدى ، هادى و هارون الرشيد. آن حضرت به مدت 14 سال و يا 7 سال از عمر شريف خود را در زندان هاى عباسيان گذراند. سـرانـجـام در سـن 55 سـالگـى در بـيـسـت و پـنـجـم رجـب سال 183 قمرى در زندان مسندى بن شاهك در بغداد، به دستور هارون مسموم گرديد و بر اثر اين مسموميت به شهادت نايل آمد. بـدن شـريـف آن حـضـرت را پس از شهادت ، از زندان بيرون آورده و در مقابر قريش در حوالى بغداد كه هم اكنون معروف به كاظمين است دفن شد. صاحب كشف الغمه ، در توصيف امام هفتم شيعيان چنين مى نويسد(ع ) ((او پـيـشـوايـى كـبـيـرالقـدر، عظيم الشّاءن و كثير التهجد بود. در اجتهاد تلاش فراوان و در عـمل كوشش تمام مى نمود. كرامت هاى ايشان براى همگان مشهود بود. در عبادت هايش مواظب طاعات بـود. در شب ، بيدار و به سجده و عبادت مى پرداخت و در روز، روزه دار بود و تصدّق مى كرد. به خاطر بردبارى زياد و بخشش از خطاكاران ، به كاظم (فرو برنده خشم ) معروف گرديد. در بـرابـر بـدى هـا، نيكى مى كرد و از جنايت جنايت كاران مى گذشت . به خاطر كثرت عبادت ، عـبـد صـالح خـوانـده شـد و به باب الحوائج الى الله معروف گرديد. برآورده شدن نيازها و حـاجـت هـاى تـوسـل جـويـان بـه كـرامـت هـا و مـقـام هـاى وى بـسـتـگـى تـمـام يـافـت و عـقـل در آن امـور بـه حـيـرت و عـلم بـه حـيـرانـى افـتـاد بـه هـمـيـن جـهـت ، عقل و علم حكم مى كنند كه او در نزد پروردگار داراى مقام و قدم صدق است و اين ، هم چنان تداوم دارد. ((السـلام عـليـك يـا باب الحوائج الى الله ، يا حجة الله على خلقه ، يا مولاى موسى بن جعفر (عـليـه و عـلى آبائه الطاهرين و على اءبنائه المعصومين آلاف التحية والسلام ) و رحمة الله و بركاته ))

غَزوه «بَنِي المُصْطَلَق» روي داد.

غَزوه «بَنِي المُصْطَلَق» روي داد. بني مُصطَلَق قبيله‎اي از قبايل خزاعه بودند كه اززمانهاي بسيارقديم به حوالي مكه مهاجرت كرده بودند. رَبيعَةِبنِ حارِثه رئيس اين قوم، يكتاپرستي را تغييرداد و بت پرستي را درمكه ترويج كرد. سپس بتهايي درخانه كعبه مستقرساخت. پس از به قدرت رسيدن مسلمانان درمكه قوم بَني مُصْطَلَق كه دربت پرستي خود اصرارمي‎ورزيدند، آماده جنگ با لشكر اسلام شدند. ازاين رو پيامبراسلام حضرت محمد(ص) با حضرت علي (ع) و جمعي از مهاجران و انصار به جنگ با بني مصطلق رفتند. درغزوه بني مصطلق افردا اين قبيله كشته يا اسيرشدند و غنائم فراواني نيز براي مسلمانان بجاي ماند. گفتني است كه قوم بني مصطلق برسر چاهي به نام مُرََ يسَيع مسكن داشتند كه تا مدينه يك روز راه فاصله داشت.

وفات «غياث الدين ابوالمظفربن احمد طاووس»

«غياث الدين ابوالمظفربن احمد طاووس»، فقيه، اديب و نَسَب شناس مشهور دركاظمين بدرود حيات گفت. او در شهر كربلا به دنيا آمد و درشهر حِلّه رشد يافت و سپس دربغداد تحصيل كرد. غياث الدين طاووس درهوش و حافظه مانند نداشت و ازبزرگاني چون خواجه نصيرالدين طوسي و محقق حِلّي اجازه روايت داشت. شاگردان بسياري درحوزه درس غياث الدين طاووس شركت مي‏‎كردند و برخي ازآنان به مراتب بلند علمي و فقهي نيز دست يافتند. گفته‎اند كه او در11سالگي حافظ قرآن بود و درادبيات نيزاستادي توانمند بشمارمي‎رفت. ازمهمترين آثارغياث الدين طاووس «الشَّملُ المَنظوم في مُصَنِفِي العلوم» را مي‎توان نام برد.

         بنيانگذار مهديه تهران

         برنامه های ندبه و کمیل